ادامه غریبه . . .

درادامه قبل از اینکه به ادامه مطلبم بپردازم لازم میدانم توضیحی بدهم که باز بر میگردد به بزرگی و عظمت روح و مهر و صفای مردم آری میخواهم راجع به کوچه ایی بگویم که در این نوشته و خیلی ازمطالب گذشته بارها آمده و من آنرا کوچه مان خطاب کرده ام که در واقع بنوعی این کوچه هم کوچه من بود و هم نبود ,اگر ملاک این باشد که آدمی در آن به دنیا بیاید و یا اینکه ماوایی داشته باشد و شب را صبح کند ودلایل دیگری, با اینکه هیچ کدام به من نمیخورد باز هم این کوچه من بود و هست و خواهد بود .کوچه مزبور یا منظور, کوچه مادرم بودکه خانه من و مادربزرگ در نزدیکی آن قرار داشت که روزها با او به آنجا میرفتیم که مادر مرا ببیند و بعد هم زمان مدرسه رسید که از خوش شانسی در کوچه مادر و در مجاورت خانه اش بود و شش سال هر روز بارها گذر میکردم از آنجا که این دوران همراه با رشد من بود و اصرار اینکه با بچه های همسن و سال و همشاگردیها بازی کنم که از نظر مادر و مادر بزرگ ترجیحا کوچه مادر به خیلی دلایل مناسب بود مثلا مادر بزرگ دلنگران نمیشد و از طرفی هم عدو سبب خیر که بهانه ایی بود مادر فرزندش را بیشتر ببیند و . . .
باری محل بازی من و دوستان و کل کل کردنها وقهر و آشتیهایمان میدانگاهی در دل کوچه مادر بود که باز از بختیاری ما پنجره های خانه مادر به آنجا باز میشد و اوهر فرصتی را که بدست میاورد خودرا به پنجره میرساند و از پشت نرده ها, مثل زندگیش پسر کوچکش راکه نزدیکش بود از فاصله دنبال میکرد و من همیشه بیشتر از بازی چشمم به آن نقطه بود و نگاه های گرم مادر و گوش بزنگ شنیدن قربون صدقه هایش که مثل عطری کوچه را پر میکرد , آخ که یاد آن لحظه ها بخیر. . .
مردم محل که جسته گریخته حکایت مارا مید انستند و بارها این صحنه بالا را شاهد بودند با بزرگواری با آغوشی باز مرا که غریبه ایی بیش نبودم پذیرفته و جز بچه های کوچه شان منظور کردند و بیست و چهار سال حتی بعد از فوت مادرتازمانی که من ترکشان کنم به عهدشان وفادارماندند از مهر و صفایشان که نکاستند بلکه به آن نیز همواره افزودند.امروز وقتی بیاد میاورم که چقدر در آن دوران کودکی از اینکه دو کوچه داشتم, کوچه مادر و کوچه خودمان که با مادر بزرگ و تعلق داشتنم به آنها خودرا غنی احساس میکردم و خوشبخت میدانستم ولی حالا که سالهاست دو میهن دارم که گویی هیچکدام را هم ندارم و به هیچکدام هم متعلق نیستم خودراتنهاتر و تهی تر از هر زمانی میبینم ادامه دارد . . .
پینوشت:
چند روز پیش با ترانه ایی برخوردم که خواننده جوانی که اولین بار اسمش را میدیدم خوانده بود که انصافا خوب هم خوانده است وقتی دقت کردم دیدم که از آهنگهای قدیمیست مال همان سالهای خوش گذشته که بازخوانی شده و زیبایی شعر ترانه هم بی علت نیست که از شادروان ترقی میباشد. در قسمت اول این مطلب فرنگیس رابیاد پسرهای خوب محله قرار دادم و حال این ترانه را با هر دو اجرایش که چهل سالی بینشان میباشد را برای دختران خوب کوچه و شاهزاده هایشان بشنویید اجرای قدیم را هم اینجا گوش کنید . . .